Nana
Kockat m’mbajnë qumështin e nanës sime flokëzezë
dhe zemra ime mban mitrën e saj në gji
ajo thue se dëshiron m’e lindë veten rishtazi
në zemrën time të vogël
rri fetus
ajo thue se kërkon me e lindë veten e pastaj mue
e më thërret të bahem shtatë palë sy hapun
që ngjiten lart pa ndalë e sodisin
se si nana rri pezull mes dy botësh
që ndajnë zemrën time në dysh
në njenën nana përcjell njerëzit në ikje
që të gëzuam qeshin a të pikëlluem presin
shpinën e nji kali me flatra të prarueme në ar
në tjetrën nana sheh frymët në ardhje
edhe mue edhe veten e saj t'u ardhë
përsëri
t’u ardhë
Vjen nana
Vjen nana bebe e vogël dhe e ushqej në gji
sydritë më sheh në sy e buzëqesh ndër çuka
të faqeve të bardhë që nuk janë rrahë me prekjen
e diellit as të shiut në hanë të pame
merr nana me m’kallxu diçka po nuk di me folë
veç ma rrethon qafën me duert e voçkla se ka frikë nana
që e lëshoj vetëm në mes gjanash
e hapësirës së mbushun me aromë e grimca drite
që e trazojnë dhe qanë nana
mos me e lanë vetëm në këtë vend pa emna
Rri nana
Rri nana si nuse në fron mbi rè
rrjedh tambël yjesh që pikin dritë
e bahemi gjigandë që diellin prekim me gisht
dhe tokën me thembra të çara nga endjet
veç nana nuk prek as tokë as qiell
veç tamblin nga sisët rrjedh nana
dhe ne hapim gojët poshtë rrjedhës
e ngopemi me flakë parajse në zemër
dhe gjaku i hekurt na rrjedh në trup
me na ba me i harru vetët tona
në shtatë palë qiejt ku rri nana
Si nuse e bardhë me vello mbi sy
Shkon nana
Shkon nana pa ia shplu kush vellon e nurit
e sytë e saj pa i pa kush me sy
veç në zemrat që ruajnë tamblin fle nana
si puhizë e lehtë lulesh në mushkëri
nga fryma në frymë rri nana ndër vena
as si fetus ma as si fëmijë
as si nuse ma as si tambël
veç si malli për të pambërrijtshmen
që nuk ka aromë as tingull as formë
e të pëlcet si zjarr në gji.
Burimi: Nuk janë sytë e mi, Ervina Halili, fq. 17-20. (Tiranë: Berk, 2021)