﷽

Kur ftyra e diellit

largohet prej faqes s’dheut

prej mërzisë nata

veshet me fustan t’zi.

Kur dielli e çon kryet

me pikë t’mëngjezit,

nis bahet qielli

krejt bardhësi.

O ti,

ftyra e të cilit asht dielli i shpirtit,

mos u largo prej pranisë.