Muzika është ilaç i shpirtit dhe për të përjetuar këtë ndjesi, ustai i vërtetë duhet ta zhysi auditorin e tij në një oqean melodish e ritmesh të cilat vazhdojnë të rezonojnë edhe mbasi muzika ka mbaruar së ekzekutuari.

Muzika e traditës gojore zë një vend të veçantë nga pikëpamja e shprehjes. Estetika e saj është e ndërtuar brenda një performance të ndërlikuar që përfshin shpesh shumë protagonistë të disa zhanerve. Shprehia e saj është vullnetarisht momenti në të cilën ajo ekzekutohet dhe nuk ka qëllim tjetër veçse atë që performuesit i japin asaj në praninë e atyre që janë prezent në atë moment të caktuar.

Në muzikën tradicionale, estetika është në varësi të etikës. Rrjedhimisht, çdo qëndrim muzikor korrespondon me një gjendje shpirtërore fillestare. Kjo gjendje shpirtërore është edhe pikënisja drejt një udhëtimi të ri, i cili lind nga brendësia e njeriut për ta çuar atë drejt qenies së tij.

Ky udhëtim përngjan me atë që quajmë traditë, dhe që është një proces i gjatë transmetimi kulturor e shpirtëror. Në kuptimin e saj thelbësor, Tradita është rruga ku bashkohet subjekti dhe objekti, ku njësimi i gjithçkaje që është krijuar bëhet burimi ku shuan etjen Njeriu i ditur. Dija e tij është vetë qenia e tij, dëshmuese dhe falenderuese e Krijuesit të gjithësisë.